แก้วตา ชายาใจ

เป็นเวลานับสิบห้าปีได้ ที่แผ่นดินโต้วได้รับชัยชนะทางสงคราม

ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน โต้วหย่งเจิ้งใช้เวลาในการฟื้นฟูบ้านเมืองเพียงไม่กี่ปีหลังชนะสงครามใหญ่ ทำให้โต้วกลายเป็นแผ่นดินที่รุ่งเรืองที่สุดในยุค ประชาชนกินอยู่สบาย ขุนนางน้อยใหญ่คงไม่ต้องกล่าวถึง

แต่เบื้องหลังแผ่นดินโต้วที่ยิ่งใหญ่นั้น มีตระกูลใหญ่ห้าตระกูลถ่วงดุลอำนาจทางการเมือง

ตระกูลฉิน ตระกูลแม่ทัพใหญ่

ตระกูลเหอ ตระกูลแม่ทัพฝ่ายใต้

ตระกูลสื่อ ตระกูลแม่ทัพฝ่ายเหนือ

ตระกูลหมี่ ตระกูลขุนนางใหญ่ มีฝ่ายในคือฮองเฮา

ตระกูลเซิน ตระกูลขุนนางฝ่ายบุ๋นเบื้องหลังความรุ่งเรื่องของฮองเต้ พ่วงตำแหน่งพระราชครู






เซินฉิงซีคุณหนูใหญ่ของตระกูลเซิน เกิดจากฮูหยินรอง เป็นคุณหนูในห้องหอที่เลยวัยปักปิ่นมาได้สองปีแล้ว กำลังนั่งคัดอักษรอยู่ริมน้ำ กิจวัตรของเซินฉิงซีมีเพียงไม่กี่อย่าง

“คุณหนูเจ้าคะ ใยเอาแต่คัดอักษรอยู่เจ้าคะ”

“ไม่ให้ข้าคัดอักษรแล้วจะให้ข้าทำอันใด”เสียงหวานเล็กตอบ แต่ยังคงก้มหน้าคัดอักษรอยู่

“พรุ่งนี้ก็ถึงวันปักปิ่นของคุณหนูรองแล้วนะเจ้าคะ เราไปเตรียมตัวกันดีกว่าไหมเจ้าคะ”

“ปักปิ่นน้องรอง ไม่ใช่ปักปิ่นข้าเสียหน่อย ใยต้องเตรียมสิ่งใดมากมายหรือ”

“โถ่วคุณหนู”

“ไป๋เหลียนเลิกพูดเสีย ข้าไม่มีสมาธิ”

“เจ้าค่ะ” ไป๋เหลียนตอบรับ แต่ก็ไม่วายมองทางคุณหนูของตัวเอง ตั้งแต่มารดาจากไปเมื่อแปดปีที่แล้ว คุณหนูก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่ร่าเริงสดใสก็กลายเป็นหญิงสาวเฉื่อยชา ราวกับโลกนี้ไม่มีอะไรให้น่าสนใจ แต่จะโทษคุณหนูก็ไม่ได้ ในเมื่อนายท่านซึ่งเป็นบิดารักเพียงแต่ลูกสาวคนรองที่เกิดตรงกับวันที่แผ่นดินโต้วประกาศชนะสงคราม แทบไม่เหลียวแลบุตรีคนโตที่บังเอิญคลอดวันเดียวกับที่แผ่นดินโต้วเกิดสงคราม

ไม่เพียงบิดาไม่ค่อยแล น้องรองก็ยังเอาแต่ใจจนทำให้คุณหนูของเธอลำบากใจมาตลอด ยังดีที่มีฮูหยินใหญ่ที่ทั้งรักและเอ็นดู ไม่เหมือนมารดาเลี้ยงตามจวนอื่นๆถือว่าคงเป็นอย่างเดียวที่ทำให้คุณหนูของเธอยังคงพอมีแววตาสดใสอยู่บ้าง

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ให้ข้ามาเชิญคุณหนูใหญ่ไปรับน้ำชาเจ้าค่ะ”เสวี่ยจิงสาวใช้ประจำของฮูหยินใหญ่ เป็นคนมาเชิญเซินฉิงซี

“เสวี่ยจิงไปบอกท่านแม่ใหญ่ว่าวันนี้ข้าคงไปไม่ได้ ท่านแม่ใหญ่ยุ่งพอแล้วกับการจัดพิธีปักปิ่นให้น้องรอง ไม่ต้องชิญข้าไปหรอก บอกให้ท่านพักผ่อนเถิด”

“เจ้าค่ะ”เสวี่ยจิงเดินออกไปสักพัก เซินฉิงซีถึงได้เงยหน้ามา ทอดสายตายาวไปยังบัวที่อยู่กลางสระน้ำ

“คิดสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ”สนใจบัวได้ไม่นานก็ต้องหันกลับมามองสาวใช้ของตัวเอง ช่างชวนเธอให้พูดได้เก่งเสียจริงๆ

“เจ้านี่กวนความคิดข้าเก่งเสียจริง”

“บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ”

“ข้ายังมิได้ว่าอันใดเลย กลับเรือนกันเถอะไป๋เหลียน ข้าอยากพักแล้ว”

“เจ้าค่ะ”